rond legt de tijd in een klok
vierkant scheurt een dag uit papier

soms zou je niet meer
dan een paar woorden willen (zijn)
met een huid zo dun als de korrel van papier
het lichaam confijten in tijd – dik als stroop – hoe zoet kun je zijn
met lamme handen de dag in een ton leggen, de ton om en om draaien – en dan
een eeuw schenken uit een glas

de spankracht van wat je niet benoemen kunt als een zeepbel boven je handen houden
de bel vangen in niet meer dan een paar woorden
wat niet lukt, wat nooit lukken zal
omdat je zelf niet meer
dan

in plaats daarvan: andere zinnen die zich aandienen met een vaart en gewicht, ongeremd door zwaartekracht
alsof er een trein over je schouders dendert van de éne naar de andere arm en nee, je vingers zijn geen eindstation
want dit kan altijd groter, altijd verder, voorbij elleboog, land en rivier

lengte- en breedtegraad kruisen elkaar op de toppen van je vingers
de as van omwenteling zit diep in je cellen
rest je enkel nog de vraag:

van welk lichaam. zeepbel. een cel
is