er is een plek die verschuift, steeds opnieuw
zoals zwarte vlekken als je te lang in de zon hebt gekeken
zoals alle woorden die beginnen met ver, verlangen nog het meest

je zoekt houvast in de naden van de dag
maar er is geen overlap; het zijn herinneringen die de éne over de andere dag schuiven
een vals gevoel geven van zelf

en of dat dan een wonde heet

voorlopig stik je stukken tijd aan elkaar van straks en straks en straks
ga je door dankzij twee hersenhelften die om de beurt slapen zoals orka’s doen
naar het punt waar alle lijnen elkaar raken, als je maar ver genoeg gaat, als je maar ver

naar het punt waar wij elkaar raken, als we maar ver genoeg gaan, als we maar ver